Demonen onder mijn bed

Ik zag geen hand voor ogen

Hoge nood

Ik moest plassen, maar het was zo donker dat ik geen hand voor ogen kon zien. Op de tast zocht ik het lichtknopje. Met mijn hand voel ik de natte plek in het bed. Omdat ik niet uit bed durfde kon ik het lichtknopje ook niet bereiken. Daar moet ik echt aan gaan werken, want hoelang wil je nog in je bed blijven plassen. Mama praat er niet over en 's avonds is mijn bed wel droog. Hoe dat kan weet ik ook niet. Er wordt gewoon niet over gesproken. Ook weet ik dat het vannacht weer gebeurt. Iedere nacht moet ik plassen, maar het bed verlaten durf ik niet. Daarom kruip ik naar een hoekje van mijn bed, laat mijn urine lopen en kruip naar de andere kant van mijn bed op zoek naar een droog plekje.

Na een aantal maanden was ik mezelf zat en had eindelijk het lef om te gaan plassen. Dit vergde voorbereiding want de demonen onder mijn bed voelde natuurlijk ook dat ik aan het veranderen was. Ze wachten hun kans af om me onder het bed te sleuren en te verscheuren. Iedereen kan zeggen dat ze niet bestaan, maar zij weten niet wat ik weet. Ik hoor ze. Hun ademhalen en gegrom. Het schuifelen wanneer ze zich bewegen. Maar goed, nu ga ik de grote stap wagen. Letterlijk en figuurlijk een grote stap.

Ik waagde de grote stap. Opgelucht haalde ik adem, geen hand of slijmerige poot die onder het bed vandaan kwam. Deze keer zette ik het lichtknopje om, open de slaapkamerdeur en stapte het donkere halletje in. Snel stak ik het halletje over naar de wc. Pakte de deurkruk en bibberend van de zenuwen liet ik mijn onderbroekje zakken en ging zitten. Het plassen wilde niet direct lukken, maar na drie keer diep zuchten opende de sluizen. Broekje omhoog en snel terug naar mijn slaapkamer. Mijn licht deed ik uit en met een grote stap, ging ik mijn bed weer in.

Een grote stap voor mezelf en voor de toekomst.