Heertje het Koalabeertje
Schrijven en koken
Naast koken schrijf ik ook graag. Niet alleen kookblogs maar moordverhalen, gedichten en kinderverhaaltjes. Geen literatuur. Dat is een brug te ver om mijn schrijverijen zo te noemen. Nee, gewoon lekker leesbare verhalen of gedichten. Dit is een kinderverhaal.
Hoe is dit verhaal ontstaan en wanneer?
Ergens in de jaren 90 van de vorige eeuw ben ik dit verhaaltje gaan schrijven. De doelgroep is duidelijk - kinderen. Hoe jong of oud? Geen idee. Dat hoor ik graag van één van jullie. Waarom over koalaberen? Gewoon omdat ze er doddig uitzien. Dat moet je direct toegeven. Ja toch? Met hun uiterlijk hebben ze ook een hoog knuffelgehalte. Maar laat het achterwege, want ze kunnen ook behoorlijk sikkeneurig zijn.
Bosbranden in Australië
Koalaberen eten alleen bladeren van de ecalyptus boom. Het nadeel van deze bomen is dat het gehalte van de ecalyptus boom vaak hoog is en daarom licht ontvlambaar zijn. Met vaak desastreuse gevolgen voor deze beesten. Ik denk dat veel mensen het beeld nog wel op hun netvlies heeft staan van de krijsende koala vol met brandwonden. Hoe gruwelijk was dat. Helaas zijn er steeds meer bosbranden. Het heeft met klimaat te maken.
Plezier
Desondanks hoop ik dat er plezier wordt beleeft met het lezen van dit verhaal. Of het voorlezen. Helaas zitten er geen tekeningen bij. Dat was ik ooit van plan. Maar door omstandigheden is dat niet van de grond gekomen. Iets met ziekzijn. Dat kan gebeuren. Mocht je denken, goh ik wil wel tekeningen aanleveren. Dan graag van iedere 4 regels een tekening om te duiden wat er staat.
Afijn - veel plezier.
Toen ik als Heertje werd geboren
moest ik nog verder groeien, zonder storen.
Daarom kroop ik omhoog naar mama's buik
daar zit een buidel, heel warm, net een kruik
In die buidel zit een speen,
daar deed ik mijn bekje omheen
en dronk de melk, die was warm en zoet.
Van die melk kreeg ik een bollenwangensnoet.
Op een dag rekte ik mij eens lekker uit.
Ineens zei mama: “Goedemorgen kleine schavuit
kom jij die lekkere, warme buidel eens uit.”
Dit wilde ik niet en trok ik een sippe snuit.
Maar ineens dacht ik, mama weet het wel.
Dus kroop ik snel
uit de buidel op haar rug.
Maar mama zei: “Kom eens terug!”
Met een snelle duik
gleed ik terug naar haar buik
en hing daar weer lekker warm
en blij bij mama, lekker dichtbij.
Ineens zag ik mama iets pakken
het was groen en hing aan takken.
Ik vroeg: “Mama wat heb je daar?”
“Dit is een blaadje en deze is eetbaar.”
Ik wilde ook een blaadje pakken
en er dan lekker in happen.
Mama zei: “Nee Heertje, even wachten,
niet eten, anders krijg je buikklachten”.
Mama kauwde op elk blaadje heel lang
en ik werd een beetje bang.
Mama zou toch niet ziek worden van het eten?
Ik vroeg het haar, want wilde het weten.
Ineens hoorde ik een raar geluid.
Hé waar kwam dat uit?
Mama houdt haar poot voor haar bek,
ik vind het allemaal wel een beetje gek.
Wanneer krijg ik toch eens te eten,
heb best honger, mama zal dat toch wel weten?
Ineens voelde ik mama's poot, tegen mijn bekje aantikken
ik rook iets lekker, wat ik er zelf af kon likken.
Het was lekker en ik kon het zo doorslikken.
Hoefde niet te kauwen, moest er wel van hikken
Mama lachte erom en zei me blij:
Dat geeft niet hoor, hikken hoort erbij.”
Ik heb ook geleerd om zelf te eten,
moest wel de juiste blaadjes weten.
Maar dat had mama mij verteld
welke boom te kiezen in het veld.
Dan klom ik op mama haar rug
en langzaam, dus niet vlug,
gingen we van boom naar boom,
zij wees mij de juiste blaadjes boom.
Ik werd al een grote koalabeer
Mama zei: “ je bent een hele heer.
Maar je naam blijft toch Heertje
en ik vind je toch een lief beertje.”
Ineens zag ik ineens een ander dier
het dier hopte rond met veel plezier
mama zei: “Dat is een kangaroe
en haar naam is Marieloe.”