Verdwenen in het niets

Waar en hoever ik ook keek, er was geen spoor van mensen of menselijke beschaving te zien. Ik was helemaal alleen.

Alleen maar niet eenzaam

En dat beviel mij best. Ik had het wel gehad met al die happy peppy mensen. Alsof het leven één groot festival is. Ze moesten eens weten. Dat is het leven dus niet. Het leven zuigt. Het zuigt alle plezier uit je lichaam en geest. Iedereen verwacht ook altijd van alles van je. Je moet met de laatste mode meedoen. Anders loop je uit de pas. Er wordt verwacht dat je op visite gaat bij je oude moeder en nog liever hebben ze dat je er hele dagen mee opgezadeld zit. Mantelzorgen – nou die jas is mij te groot. Ik verzuip erin, ik kan het niet. Mocht je medelijden krijgen met mijn moeder. Niet doen, ze is allang geleden overleden. In haar slaap na een lang ziekbed.

Nog iedere dag ben ik blij dat ik de stap heb gezet. Na jaren van tobben was ik er klaar mee. Het leven zonder mensen lonkte. Eerst heb ik grondig onderzoek gedaan en de plek gevonden. Natuurlijk was er in de omgeving – zo'n pak em beet zeven kilometer verderop menselijke beschaving in de vorm van een minuscuul dorp. Waar ik één keer per week naartoe ging om het hoognodige te kopen aan boodschappen. Maar verder bleef ik er weg. Mensen keken mij aan alsof ik een geest ben. Wat ik weer begrijp. Want ik zie eruit als een paradijsvogel. Mijn kleren zijn anders en mijn haar ook. Om het haar zit een groene haardband met nepdiamanten om het bijeen te houden.  Hoe ze over me denken boeit mij niet. Eigenlijk heb ik medelijden met hen. Zij moeten nog van alles. Ze zijn geboren en worden direct opgezadeld met de meest vreselijke verplichtingen en houden dit, tegen wil en dank vol tot hun dood.

Soms denk ik weleens. Zouden ze me missen? Want ik heb geen telefoon, luister niet naar de radio en kijk geen tv. Dus ik kan niet achterhalen of ze op zoek zijn naar mij. Het kan me niet schelen. Ik zit hier lekker op mijn berg en leef met mezelf. Soms heb ik ruzie met mezelf. Mijn gedachten spelen onderling mindfuck. So be it.

Het is mijn hoofd, mijn mindfuck, mijn leven. Niemand die mij dicteert hoe en wat te doen. En als ik sterf, dan sterf ik zoals iedereen, alleen. En dat vooruitzicht stemt mij tevreden. Dan heb ik dat ook op mijn manier gedaan.