Ik mompelde oui chef. Hopende dat hij naar de volgende kok ging in de keuken om die op zijn of haar nummer te zetten. De zweetdruppels stonden op mijn bovenlip, terwijl ik probeerde de roosjes van de bloemkool met een vork netjes op een bord te zetten. Natuurlijk moest dit met een pincet, maar die was ik kwijt. Niet verloren, maar gewoon weg. 

Twee weken geleden reed ik na het werk op mijn fiets door het park. Natuurlijk was ik diverse malen gewaarschuwd om dit niet te doen. Het was er gevaarlijk, er zou een aanrander rondlopen en andere griezels. Ik overwoog nog om het plein over te steken om via de Heulbrug naar huis te fietsen. Maar dat was weer 10 minuten langer en daar had ik geen zin in. Het werk vergde veel van mij. Ik was moe, het is ploeteren in de keuken maar iedere euro telt. 

Bijna was ik het park uit toen ik weerstand voelde. Alsof een hand mij tegenhield en dat was ook zo. Ik viel op de grond en draaide op mijn buik om weer op te staan. De persoon die mij aanviel, gaf me een schop tegen mijn knie. Het geluid wat dit teweeg bracht leek op het kraken van een walnoot. De pijn was bijna onhoudbaar. De adrenaline die vrijkwam door de situatie zorgde ervoor dat ik toch overeind kwam en weg kon strompelen. Plots voelde ik dat hij me weer vastpakte. En trok mij naar achteren. Ik maaide met mijn handen in de lucht alsof ik een vlieg wegsloeg. Terwijl ik dat deed, ging hij schrijlings op mij zitten met zijn twee handen om mijn strot. Met mijn linkerhand greep ik naar zijn gezicht en stak een vinger in zijn oog. Hierdoor verslapte zijn greep en ik kon naar mijn pincet grijpen. Terwijl hij weer de greep om mijn nek verstevigde bracht ik mijn rechterhand omhoog en stak het pincet in zijn oog. Het verbaasde mij dat het zo makkelijk ging eigenlijk. De aanvaller liet mij los en kroop weg van mij.

Thuisgekomen trok ik mijn kleding uit. Na het douchen trok ik mijn badjas aan, die aan de haak naast mijn bed hangt. De natte handdoek hing te drogen aan de lijn met een wasknijper. Ik ging op bed zitten en betaste mijn knie. Die ging het wel houden.

Ik werd stijf en stram wakker. Eerst koffie besloot en ik. Met de afwasborstel ging ik door een koffiekopje en onderwijl was het nieuws op de televisie. Mijn belager was gevonden. Hij was niet dood maar wel zwaargewond.

'Liz hier heb je een nieuwe pincet. Die andere ben je kwijtgeraakt.'

Ik draaide me om, het was niet de stem van mijn chef die ik hoorde. Ik keek op en viel bijna flauw. De man die mij het pincet aangaf, had een ooglapje over zijn rechteroog.