Het reservaat

Asocialen, egoïsten, egocentrisch, profiteurs en nog meer van die harteloze, belachelijke kreten las ze in de krant. Ze kon er niet boos op worden. Wisten die mensen veel. Iedereen beredeneerde toch vanuit hun eigen levensvisie. Maar eigenlijk nog meer vanuit hun minimale denkvermogen. Wanneer iedereen hetzelfde dacht, dan is er toch geen diversiteit meer, geen discussie meer, geen ..niks meer. Eenheidsworst. Dat wil toch niemand.

Ze legde de krant weg en las nog wat berichten op internet. Haast als vanzelf las ze hier ook dezelfde berichten. Het leek wel een golf, een beweging. Of zou het toeval zijn. Nee, het is vast geen toeval. Ze zuchtte diep, klikte het bericht weg en liep met pen en papier naar de keuken. Ze ging een boodschappenbriefje maken. Het was weer eens zover. Veel had ze niet nodig, maar ze wilde niet misgrijpen. Daar had ze een hekel aan. Jas aan, schoenen aan, tas pakken en op weg. Ze wist op welk tijdstip ze naar de winkels moest gaan. Dan was het meestal rustig, geen oponthoud, snel de boodschappen pakken, betalen, inpakken en naar huis. Voor zichzelf had ze niet veel nodig, maar ze wilde niets vergeten.

De auto werd geparkeerd en ineens ving ze een flard van een gesprek op. Asocialen zijn het, egoïsten, opsluiten in een reservaat, dat moeten ze met deze groep mensen doen. Ze schudde haar hoofd alsof ze dacht dat het een stem was, die een van de berichten oplas die ze had gelezen. Ik word gek, en het zweet brak haar uit. Oh nee, nou hoor ik het weer. Profiteurs zijn het. Alida deed net of ze het maar niet meer hoorde. Wisten die mensen toch veel.

Op kousenvoetjes liepen ze de trap af. De troep in de keuken gaf aan dat het gisterenavond weer een heftige slemppartij is geweest. Het stonk in de woonkamer naar drank en sigaretten. Ze liep naar het raam en opende hem. Frisse lucht, ze zoog de frisse lucht in en glimlachte. Dat zullen ze wel kunnen waarderen. Ze ging naar de keuken, haar zusje was al bezig om de glazen om te spoelen. Ze had de keukendeur open gezet en de radio aan gedaan. De vaatwasser inruimen. Ondertussen maakte Alida wat boterhammen klaar, schonk een beker melk in en haar zusje en zij aten hun ontbijt. Na het ontbijt, maakte ze twee kopjes koffie, op een dienblad en ze bracht het naar boven. Hun ouders lagen nog te ronken. Ze wist dat het niet echt gewaardeerd werd, meestal kreeg ze een snauw en een grauw. Daarom zette ze de kopjes neer naast de ouders, gaf haar moeder een zetje, zei:”er staat koffie”en liep weg. Dat was het veiligste om te doen. Meestal kwamen haar ouders pas laat in de middag uit bed. Iedere keer hoopten ze dat ze het konden opbrengen om met hun een gezellige zondag te hebben. Maar helaas, ze moesten zichzelf zien te vermaken. Ondertussen ruimde Alida en haar zusje het huis verder op, friste de boel op, maakte de ondergekotste wc schoon. En ze wachten, wachten totdat hun ouders eindelijk uit bed kwamen. Ze zagen dan niet eens dat het huis was opgeruimd. Vaak kregen ze geld met de opdracht om bij de Chinees wat te gaan halen. Dan aten hun ouders een beetje en de meiden, zagen het met droeve ogen aan. Hun ouders namen wel een alcoholische versnapering bij het eten. En voor de meiden het in de gaten hadden, waren hun ouders weer stomdronken. De meiden gingen dan maar naar boven, naar hun eigen kamer. Keken wat tv of lazen in hun schoolboeken. Want op maandag moesten ze natuurlijk gewoon weer naar school. En zo ging het bijna ieder weekend. En wanneer er een verjaardag was, dan was het altijd huilen en commentaar geven op het gedrag van één van de meiden. Dan moest er plechtig beloofd worden dat ze zou veranderen, want zo kon het toch het niet doorgaan. De meiden wisten niet waarom ze dat moesten beloven, maar om er vanaf te zijn deden ze het maar. Dat was het makkelijkst.

Soms hadden de ouders ook ineens last van hun schuldgevoelens. Heel sporadisch. Dan gingen ze uit met de meiden. Ze dronken dan geen alcohol. Alleen ze vergaten één ding, de meiden en wat die leuk zouden vinden.

Alida, huilde zich in slaap. Het was zo lang geleden maar toch, ze kon het niet vergeten. Het gedrag van haar ouders heeft een grote stempel op haar jeugd gezet. Dat hebben ouders niet in de gaten. Ze krijgen kinderen, maar willen wel hun eigen leven blijven leiden. Alida haar moeder werkte evenals haar vader. Wanneer haar moeder thuis kwam, was ze te moe om eten te koken. Dan werd er een pizza in de oven gedaan, of een pizza besteld, of patat gebakken/gehaald. Nee, moeder had geen zin, geen fut, geen tijd om eten te bereiden. Daardoor voelde Alida zich niet goed. Ze had ook zo’n last van haar darmen. Het avondeten deed daar ook geen goed aan. Haar zus had veel overgewicht. Daarmee werd ze flink geplaagd, waardoor ze stopte met eten. Ze kreeg een nieuwe vriendin, ana, heette die. Na twee jaar overleed haar zusje, aan de gevolgen van haar gruwelijke vriendin. Haar moeder begreep het niet, ze was toch altijd goed geweest. Alida kreeg de schuld. Want zij moest altijd zoveel aandacht hebben. Terwijl het niet zo was. Maar ja, iemand moet de schuld krijgen natuurlijk.

Alida maakte zich los van haar gedachten. Ze kreeg haar zusje er niet meer mee terug en de relatie met haar ouders was bekoeld. Ze ging er soms naar toe, belde af en toe. Maar om nou te zeggen, het was heerlijk thuiskomen, nee. Haar vader zat altijd af te geven op anderen, wist alles beter en maakte altijd ruzie. Ze was blij wanneer ze de deur achter haar dicht kon trekken.

Vandaag was het weer een spannende dag. Ze had een dating bedrijf, gespecialiseerd in speeddaten, met nadien een buffet met warme en koude gerechten en twee vakantiehuisjes in de loterij. Met Lou Reed’s, Perfect Day op de achtergrond maakte ze haar notities af. Deze keer was de speeddate in het zuiden van het Land. In Valkenburg werd het gehouden. Het zou druk worden, er hadden zich 15 mannen en 15 vrouwen ingeschreven. Ze zorgde er altijd voor dat er net zoveel mannen als vrouwen waren. De twee vakantiehuisjes had ze ook voor elkaar gekregen, eigenlijk waren het deze keer luxe appartementen. Ook niet verkeerd, met sauna, zonnebank en bubbelbad. De fles champagne stond in de koeler, de oesters op ijs in de koelkast. Een mooier begin kan je je toch niet voorstellen. Het buffet maakte ze zelf, zoals altijd. Ze ging altijd één dag van te voren naar de locatie en bereidde het buffet voor. Ze printte de boodschappenlijst, checkte haar trolley met de kleding en pakte haar auto in. Op weg naar Valkenburg. Ze wist waar ze haar boodschappen ging doen. Bij de ambachtelijke slager had ze via de telefoon diverse spullen geregeld. Dat scheelde aardig wat tijd.

Ze vond haar werk heerlijk. Alida was bewust kindervrij en vrijgezel. Dat laatste vond ze wel eens vervelend, maar ze kon zelf geen leuke partner vinden. In ieder geval geen man die geen kinderen wilde. Want het is toch normaal om kinderen te krijgen. Niet voor haar. Ze wilde blijven zoals ze nu is, kindervrij. Helaas werden de kindervrije gestigmatiseerd als asocialen en moesten worden opgesloten in een reservaat.

Ze hoorde het personeel van het complex, praten over een dood kindje. Het was met de moeder naar de plaatselijke supermarkt geweest. Toen ze thuis kwamen hing het kindje dood in het kinderstoeltje. De moeder dacht dat haar zoon sliep, maar toen ze hem uit het stoeltje wilde halen, merkte ze dat hij niet meer ademde. De gewaarschuwde dokter kon niets anders doen dan de dood vaststellen. De huisarts vertrouwde het niet, hij vroeg autopsie aan. Hij wist ook dat er meer kinderen verspreid in het land waren overleden na een bezoek aan een supermarkt. Het gebeurde ongeveer 2 à 3 keer per maand. De huisarts had gelijk gekregen, het kindje was gedood door het innemen van cyaankali. Alleen iedereen vroeg zich af hoe hij het binnen kon hebben gekregen.

De politie, stond voor een raadsel. Op de andere kinderlijkjes, allen jongens, werd ook autopsie aangevraagd. Enkele waren gecremeerd, dat betekende dat deze kinderen niet bij de lijst kon worden toegevoegd. Alle rapporten kwamen bij de inspecteur op haar bureau. Haar vermoeden werd bevestigd, allemaal gedood door cyaankali. Maar hoe hadden ze dat binnen gekregen? De moeders bevestigde wel dat hun kindje ineens met een stukje vlees,kaas of een ander snoepje in de hand dan wel in de mond zaten. Maar hoe ze daar aan waren gekomen wisten ze niet. Eigenlijk waren ze blij dat hun kind eindelijk stil was, in eerste instantie waren ze de gulle gever dankbaar. Want ze waren het zo zat, dat geschreeuw en gekrijs van hun kind. Dus toen ze eindelijk stil waren hadden ze er niet direct achter gezocht dat ze dood waren.

De inspecteur had alle videobeelden gezien en was er achter gekomen wie de schuldige was. Maar nu nog bewijzen. Ze had zich ingeschreven voor een speedating bij haar in de buurt. Ondertussen hield ze de dame in de gaten in de supermarkt. Ze moest haar op heterdaad betrappen. En beet had ze. Ze gaf een snoepje aan een jongetje die heel vervelend was en lag te krijsen op de grond. Voordat het kind het snoepje in zijn mond kon stoppen had de inspecteur het uit zijn handje gepakt. Daardoor begon hij weer te krijsen, waardoor de vrouw omkeek en schrok van wat ze zag. Die vrouw bij dat kindje was niet de moeder. Want die stond met een andere vrouw in een ander gangpad te kletsen, geen interesse in haar kind. Ze had hem gezegd, dat ze hem zat was en had hem een klap gegeven.

Alida vertelde waarom ze het had gedaan. Ze kon er niet meer tegen. Had gezien hoe die moeders de kinderen behandelde of mishandelde. Die moeders verdiende die kinderen niet en die kinderen verdiende het niet om zo behandeld te worden. Ze wilde die kinderen bevrijden uit de klauwen van die moeders. Ze kon het niet aanzien en aanhoren, ze wist wat een pijn dat gaf, ook later. Ze wist ook dat die kinderen later hetzelfde gedrag vertoonde tegenover hun eigen kind. Dus het moest gestopt worden.

Tijdens de rechtszaak had Alida diverse dreigbrieven gekregen. Van moeders, vaders en anderen die meende een mening te hebben. Er werd gezegd, dat ze doodgeschoten zou worden, wanneer ze vrij kwam. Maar het gebeurde eerder. De vrouw stond bij de uitgang te wachten. Ze was nerveus maar ze voelde dat het moest gebeuren. Op het moment dat Alida naar buiten stapte schoot de vrouw 4 kogels af waarvan één het hart van haar trof. Ze keek nog in het gezicht van haar moordenares en zakte ineen. Ze overleed op de trappen van het gerechtsgebouw in de armen van haar advocaat.

De vrouw was de heldin van het land, maar helaas, dit was ook moord met voorbedachten rade, ondanks de verzachtende omstandigheden, kreeg ze 5 jaar gevangenisstraf. Ze werd behandeld als een koningin en werd op handen gedragen.

DISCLAIMER: dit verhaal is een verzinsel van mij. Naar mijn beste weten is het nog nooit in werkelijkheid gebeurd.

Dit verhaal is in 2009-2010 geschreven.